غزل مناجاتی اول مجلس، مدح و مرثیۀ سیدالشهدا علیه‌السلام
از چشم گـریه مـانَد و از گـریه عزّتش از جــام بــاده مـانَـد و از بــاده لـذّتـش فرمود امام صادق ما روضه جنّت است دنـیـا جـهـنم است بـرو سـمت جـنّـتـش ما را حـسین، بهر خودش انتخاب کرد ایـنجـا کـسـی نـیــامـده الا به دعـوتـش عرفان ناب چیست؟همین گریه بر حسین صدسال فیض ریخته در نیم ساعـتـش! تا زنـده‌ای به هر نـفـسی یا حسین بگو فـردا میان قـبر تو هـسـتی و حـسرتش یک روز هم شبیه به حُر می‌خـرد مرا بخـشـیـده می‌شـویـم هـمه در نهـایـتـش آنـکـس که کـار کـرد بـرای عـزای او حـتـی عــبـادت اسـت دم اسـتـراحـتـش صـد بـار قـهــر کــردم و دنـبــالم آمــده مـانـدم دگر چـکـار کـنـم از خـجـالـتش خـون حـسـیـن قـاطـی کـرب وبـلا شده صد مرده زنده می‌شود از بوی تربتش جان داشت و به خیمه او حمله‌ور شدند فابک علی الحسین! شکـستـند حرمتش |